Zwolle

De schaalvergroting bij de politie maakt dat agenten onvoldoende contact hebben met de burger en daardoor niet begrijpen dat iemand soms alleen even een hart onder de riem nodig heeft. Door prestatiecontracten worden agenten gereduceerd tot bonnenschrijvers. Daarmee winnen ze geen respect in de buurt. Dat betoogt raadslid Edwin Koster in onderstaande opinie.

Vorige week werd mijn buurman getroffen door vernielzucht. Iemand vond het nodig om een bloempot door zijn ruit te gooien, midden in de nacht. Op de vraag van mijn buurman of de politie langs kon komen werd gereageerd dat een dergelijk geval geen prioriteit heeft. Mijn buurman is realist genoeg om te begrijpen dat er geen klopjacht wordt uitgevoerd om de dader(s) in de kraag te vatten. Het feit dat de politie niet komt op het moment dat hem iets treft begrijpt hij minder. Hij voelt zich in de steek gelaten. Mijn buurman is iemand die anderen aanspreekt op wangedrag, daarmee zijn verantwoordelijkheid neemt en goed burgerschap toont.

In dat gevoel zit nu een deuk. De handhavers die er niet zijn op het moment dat hij ze nodig heeft. Al is het maar om te horen dat ook de politie baalt dat hem dit is overkomen. Het steekt dan wel extra dat toen er een andere burger in de stad last had van ontevreden supporters, er ook een ruit sneuvelde, diezelfde politie wel zo attent was om even langs te komen.

Belastinggeld wordt gebruikt om agenten te betalen en ze de orde te laten handhaven. Belastinggeld wordt gebruikt om maatregelen te nemen om het gevoel van onveiligheid terug te dringen. Burgers worden verzocht om vooral wel aangifte te gaan doen want zo heeft de politie een goed beeld van de criminaliteit in een buurt of wijk.

Willen we in deze samenleving een herstel van het rechtsgevoel, dan mag zo’n onderscheid niet voorkomen. Wat gaat er nu gebeuren? Het verhaal van mijn buurman wordt nog vaak vertelt en vormt dan de bevestiging van het gevoel dat de politie niets doet. Een gevoel van onveiligheid wordt bevestigd en de aangifte bereidheid neemt af. Al dat belastinggeld voor niets uitgegeven. Wrang neveneffect: het lijkt veiliger in de buurt, want niemand doet meer aangifte.

De schaalvergroting bij de politie maakt dat ze onvoldoende contact hebben met de burger en daardoor niet begrijpt dat mijn buurman nu even een hart onder de riem nodig heeft. Door prestatiecontracten worden agenten gereduceerd tot bonnenschrijvers. Daarmee winnen ze geen respect in de buurt. Juist wijkagenten moeten snel op de hoogte zijn van problemen, kennen de (overlastgevende) mensen in de buurt en kunnen hen direct aanspreken en eventueel de hulp van instanties inschakelen. Door meer wijkagenten in te zetten, ze de tijd te gunnen om de buurt te leren kennen en ervoor te zorgen dat zij in de wijk aanspreekbaar zijn, wordt het veiligheidsbeleid niet alleen effectiever, maar ook menselijker.

Immers, bij het aanpakken van overlast spelen bewoners zelf een belangrijke rol. Als de sociale samenhang in een buurt goed is, voelen bewoners zich gesterkt om anderen aan te spreken. Tegelijk moeten zij zich daarin gesteund voelen door een actieve en zichtbare wijkagent. Met andere woorden; de politieagent moet zichtbaar terugkomen op straat! Hij moet bij voorkeur wonen in de wijk waar hij werkt, zodat hij de burgers kent. De schade bij mijn buurman wordt wel hersteld, geldt dat ook voor zijn vertrouwen in de handhaving?

Edwin Koster
Raadslid voor de SP