Zwolle

De ontdekking onlangs door de Zwolse wethouder Van As, dat het tekort bij de afdeling Sociale Zaken en Werkgelegenheid 4,8 miljoen omvat, zal ongetwijfeld leiden tot discussies over bezuinigingen op het armoedebeleid in Zwolle. De wethouder heeft als voorschot op dit debat al een versobering van de armoederegelingen in Zwolle aangekondigd. Versobering van ondersteuning aan de armsten in de stad zal echter als een tikkende sociale tijdbom boven de stad hangen, omdat het ten koste gaat van participatie.

Door Tjitske Siderius (SP), Rana Berends (GroenLinks) en Ina Kappers (ANGO Salland)

Volgens Van As is het grote tekort bij Sociale Zaken ontstaan omdat te veel mensen met een laag inkomen gebruik maken van de armoederegelingen. Jaren hebben maatschappelijke organisaties gepleit om de regelingen voor de armen toegankelijker te maken, zodat het geld ook daar terecht zou komen waar het nodig was. Jaar na jaar bleef er geld voor armoedebestrijding op de plank liggen. Nu de armsten in onze stad de weg naar extra ondersteuning hebben gevonden, kost het volgens het stadsbestuur teveel geld.

Wie de cijfers echter goed bestudeert ziet dat het grootste tekort komt door de overschrijding van apparaatskosten, met name door de hoge kosten van externe inhuur. Het college heeft wél aangekondigd met voorstellen voor het versoberen van armoederegelingen te komen, maar niets over het beperken van externe inhuur. Dat is voor ons de wereld op zijn kop: in plaats van eerst het eigen interne probleem aan te pakken wordt de rekening doorgeschoven naar de armsten van de stad.

Natuurlijk moet iedereen zoveel mogelijk voor zichzelf zorgen. En van alle Zwollenaren mag verlangd worden dat zij een bijdrage leveren aan onze samenleving. Maar menselijke waardigheid betekent dat je mensen niet in de steek laat, dat iedereen recht heeft op een goed bestaan. Extra schrijnend is dan ook dat het huidige stadsbestuur de tekorten lijkt te willen oplossen door de armoederegelingen te versoberen. Dat is niet menswaardig en niet solidair.

Regelingen als bijzondere bijstand, de langdurigheidstoeslag, de computerregeling of sportregeling voor kinderen, ondersteunen mensen met een laag inkomen in de dagelijkse kosten van bestaan. Één kapot apparaat in huis betekent een kredietcrisis op huiselijke schaal. En wat te denken als één van de kinderen op schoolreisje moet en een eigen bijdrage van 50 euro moet betalen? De voorbeelden zijn schrijnend: kinderen die niet mee kunnen of die de hand op moeten houden bij anderen. Een pleidooi voor het in stand houden van voorzieningen die kinderen laten sporten en hen naar het museum of de bibliotheek laten gaan is anno 2011 helaas weer bittere noodzaak. Met het schrappen of beperken van deze voorzieningen worden deze kinderen aan het begin van hun leven op een achterstand gezet die ze de rest van hun leven waarschijnlijk niet meer inhalen. Bovendien krijgen deze kinderen geen kans meer om zich te ontwikkelen op sociaal en maatschappelijk vlak.

Voorstanders van de versobering van deze voorzieningen, die de regelingen afdoen als filantropisch, leven buiten de harde werkelijkheid. Het argument dat het zoveel geld kost is misplaatst. Zolang er in Zwolle nog miljoenen worden uitgegeven aan grote projecten als Voorsterpoort, het Katwolderplein en de Schaepmanlocatie is er geen fundament om te verkondigen dat er geen geld in kas zit. De zorg voor de allerarmsten in onze stad is een politieke keuze. In de campagnetijd vond elke partij – uitgezonderd de VVD – dat er niet mocht worden bezuinigd op armoedebestrijding. Nog geen jaar later dreigt het alsnog de harde realiteit te worden. We roepen dan ook alle partijen op hun verkiezingsbelofte waar te maken. Een bezuiniging op de armsten in Zwolle zal een bezuiniging zijn op de beschaving. Laten we armoedebestrijding in Zwolle niet degraderen tot gratis medeleven.

Tjitske Siderius
Fractievoorzitter SP

Ina Kappers
ANGO Salland

Rana Berends
Fractievoorzitter GroenLinks

Dit artikel is op vrijdag 28 januari 2011 gepubliceerd in De Stentor